Povodom velikog jubileja i obelježavanja 100 godina od uspostave Beogradske nadbiskupije glavna proslava i svečanost koju je organizirala Beogradska nadbiskupija je održana u utorak 17. rujna u katedrali Uznesenja Blažene Djevice Marije u Beogradu
Metropolija (grč. mētrópolis < mētēr : majka, matica, polis: grad – matični ili glavni grad) je crkvena pokrajina unutar Katoličke Crkve kojom upravlja nadbiskup (metropolit).
Naziv se koristi isključivo na crkvenomu području, a u kanonsko je pravo službeno ušao na Prvom nicejskom saboru, održanom 325. godine.
U Rimokatoličkoj Crkvi pojam metropolija ili crkvena pokrajina označuje skupinu biskupija jedne pokrajine ili jednoga kraja. Obuhvaća nadbiskupiju i njoj podvrgnute biskupije, koje se nazivaju sufraganske biskupije. Slično je i u dijelovima Katoličke Crkve, koji njeguju istočno-crkvenu baštinu, navlastito bizantsku ili grčku.
Beogradska nadbiskupija je metropolija, sa glavnom crkvom u Beogradu i njoj podvrgnutim Subotičkom i Zrenjaninskom biskupijama.
Grb nadbiskupa metropolita i grb biskupa sufraganske biskupije. Vidimo grb Nadbiskupa Nemeta kao biskupa zrenjaninskog, i njegov grb kao nadbiskupa beogradskog. Jasno se vidi da nadbiskup u grbu može koristiti posebnu oznaku, koja se zove palij.
Palij (latinski: pallium) je liturgijski znak što ga nose katolički nadbiskupi metropoliti, a označava poseban vid zajedništva metropolita i Pape. Uobičajeno, palij novim nadbiskupima podjeljuje Papa o svetkovini apostolskih prvaka, sv. Petra i Pavla.
Da podsetimo kako je došlo do uspostave Beogradske nadbiskupije:
U vremenima nimalo lakim ni za svet, ni za Evropu, ni za tadašnju državu Kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca (SHS), katolici su u Beogradu težili dobijanju svoje pomesne Crkve. Ipak, niz različitih okolnosti nije išao na ruku toj želji, čija je sudbina bila u rukama Kraljevine Srbije (od 1918. godine Kraljevine SHS), Svete stolice i Habzburške monarhije. Krenulo se prvobitno od pravnog regulisanja života katoličke zajednice u Srbiji, koje je trebalo definisati međunarodnim ugovorom između Beograda i Vatikana. Od samog početka Austro-Ugarska nije gledala blagonaklono na konkordatsko rešenje jer nije želela da izgubi svoj status zaštitnika katoličke vere. Sa druge strane, potreba da se odredi položaj Katoličke Crkve u Srbiji bila je u interesu i Svete stolice i Kraljevine Srbije. Razume se da su ti interesi s obeju strana bili koliko crkvenog toliko i političkog karaktera. Konkordat je na kraju, uza sve poteškoće ali i velike napore diplomata obeju strana, potpisan u Rimu 24. juna 1914. godine i jednoglasno ratifikovan u Narodnoj skupštini Srbije u Nišu 8. avgusta 1914. godine. Konkordat je u ime Njegovog veličanstva Petra I kralja Srbije potpisao dr Milenko Vesnić, srpski poslanik u Parizu, dok je u ime Njegove svetosti pape Pija X to učinio državni sekretar Svete stolice kardinal Rafael Meri del Val (Rafael Merry del Val). Zaključeni konkordat je već u svojim prvim članovima predviđao osnivanje Beogradske nadbiskupije: Rimokatolička apostolska veroispovest vršiće se slobodno i javno u Kraljevini Srbiji; U Kraljevini Srbiji osniva se jedna crkvena pokrajina koja se sastoji iz Arhiepiskopije Beogradske, sa sedištem u prestonici […].
Prvi svetski rat zaustavio je primenu potpisanog konkordata, a samim tim i osnivanje nadbiskupije, pa je ona osnovana tek nakon jedne decenije. Beograd je postao sedište nadbiskupa, a za prvog beogradskog nadbiskupa imenovan je Ivan Rafael Rodić, tada apostolski administrator za Banat. Rodić je ukazom Svete stolice postavljen za beogradskog nadbiskupa 29. oktobra 1924. godine. Njega je za biskupa posvetio i uveo u tron beogradskih nadbiskupa apostolski nuncije mons. Ermeneđildo Pelegrineti (Hermenegildo Pellegrinetti). Svečani čin izvršen je 7. decembra 1924. godine u tada jedinoj postojećoj katoličkoj crkvi, zapravo Kapeli Svetog Ladislava u Beogradu.
Izvor: http://kc.org.rs/sta-to-slavi-beogradska-nadbiskupija/
