Ovu knjigu posvećujem svim mojim pretcima zahvaljujući kojima i ja postojim ali i živim srodnicima sa kojima djelim neraskidivu sponu života, te onaj prekrasni osjećaj pripadnosti jednom neupitnom indentitetu, usprkos višestoljetnim razlikama, koje su nam nametnuli tuđini na našoj zemlji.  

Petrija Sekulić i Giovanni Malerba - Jedna ljubavna priča
Na relativno malom prostoru današnjeg placa Miodraga Sekulića, pored same "džade"  i krivine iza koje put vodi do kuća Srećkovića ispred majdana u podnožju Jerinog grada, nalazio se 1915. godine omanji logor austrougarskih ratnih zarobljenika. Bio je to na brzinu sklepani logor, koji se nalazio na omanjoj zaravni poznatoj kao Majdančić. U podnožju Majdančića je bila stara kuća Petrije Sekulić, udovice čiji je muž Čedomir Cvejin Sekulić poginuo u bitci na Mačkovom kamenu u jesen 1914 godine. Ovo je bio verovatno jedan od mnogih zarobljeničkih logora u kojima su Srbi držali austrougarske vojnike nakon Kolubarske bitke.
Na osnovu kazivanja Jelisavke - Jele Sekulić kako je ona čula od svoje svekrve Petrije, prema zarobljenicima se postupalo časno i nije zapamćen niti jedan primer da ih je neko mučio. Bilo je seljaka koji su ih psovali i vređali ali su zarobljenici bili ograđeni žicama i pod stalnom stražom i niko im nije naudio.O humanom postupanju Srba prema austrougarskim ratnim zarobljenicima se naširoko pisalo. John Reed je kao svedok tadašnjih prilika o tome svedočio: "Ne verujem da se igde u svetu sa zarobljenicima postupa tako dobro kao ovde". Nakon obilaska zarobljenika u Nišu, bio je i u Valjevu gde je spazio mnoge zarobljenike kako se slobodno kreću gradskim ulicama.  Nakon velike srpske pobede u bitci na Kolubari, bilo je oko 20.000 ratnih zarobljenika od čega po nekim procenama 10.000 Hrvata. Srbi su bili blagi i popustljivi prema južnim Slavenima i nudili su im da pređu u njihovu vojsku. Odziv je bio slab kako među Hrvatima tako i među "prečanskim" Srbima, koji nisu želeli da se bore u uniformama srbijanske vojske. Do 12. decembra 1914 godine, prijavilo se u srpsku vojsku svega 450 Srba i 22 Hrvata. Ukupan broj austrougarskih ratnih zarobljenika je u to vreme  na teritoriji cele Srbije iznosio: 600 oficira i 43.317 podoficira i vojnika.  
Petrija Sekulić im je ponekad iz sažaljenja odnosila vodu. Jedan od zarobljenika joj je posebno privukao pažnju. Bio je to Giovanni Malerba, Italijan rodom iz Napulja koji se kao austrougarski vojnik zadesio na srpskom ratištu. Imao je prostrelnu ranu u predelu usta i delimično oštećen jezik zbog čega je govorio sa poteškoćom. Poticao je iz siromašne italijanske porodice i kada je video da je mobilisan u rat protiv isto tako siromašnih ljudi, vrebao je pravu priliku da im se preda jer nije hteo da pogine u ratu koji ga se nije ticao, niti je prema Srbima osećao  mržnju. Giovanni i Petrija su se jedno vreme posmatrali kroz logorsku žicu i bilo je očigledno da se dopadaju jedno drugom. Sam Bog zna kako su se sporazumevali jer on u to vreme nije govorio srpski a ona nije znala niti jedne reči na italijanskom. Petrija je sve češće navraćala da mu donese vodu i nešto hrane i s vremenom se iz simpatija izrodila ljubav. Kada je logor raspušten, Giovanni je odlučio da ostane u Srbiji, jer ga navodno ništa nije vuklo da se vrati u Italiju. Petrija i Giovanni su se venčali u Markovoj crkvi i o toj iskrenoj ljubavi se nadaleko čulo. Kako su Giovanni i Petrija preživeli povlačenje srpske vojske i okupaciju Srbije to ne znam? Da li se on krio od austrougarskih vlasti kako ne bi bio osuđen za dezerterstvo i izdaju? o tome mogu samo da nagađam, ali na osnovu mojih saznanja - Giovanni je ostao u selu pored svoje žene, nije se prijavio u austrougarsku vojsku niti je sa Srbima pošao u veliko povlačenje prema Albaniji. Giovanni je prihvatio da vodi brigu i o Petrijinim sinovima, sada svoja dva pastorka: Čedomiru i Bogosavu Sekuliću a posle je istom ljubavlju obasipao i njihovu decu. Meštani Slovca su ga prihvatili kao svog i iz milošte prozvali "Jovan". On nije imao svoje dece ali je na dostojan način zamenio mesto muža, oca i dede. Bavio se zemljoradnjom i švercom a Petrija je bila poznavalac lekovitih trava i s vremena na vreme je deci u formi belih magijskih obreda "salivala stravu" kako bi se ova oslobodila noćnih mora i mokrenja u snu. Pod stare dane je Giovanni postao nervozan i ćutljiv i često je bio u mislima odsutan. Ko zna? možda su ga misli nosile u osunčani Napulj  iz kog je otišao ranjenog srca, praznih džepova i možda velikih snova. Po kazivanju drugih, Petriju je njegovu smrt teško pogodila. Nakon Giovannijeve sahrane, mesecima je plakala i naricala na njegovom grobu a često je na groblju znala i prenoćiti. Umrla je iste godine od upale pluća. Troškovi sahrane su pali na Petrijine sinove i snaju Jelisavku Sekulić.

O daljem poreklu Sekulića – Pačariza iz sela Slovac
Ovi Sekulići po predanju znaju da nisu izvornih srpskih korena i među njima postoji nedoumica oko izvornog etničkog porekla, koje u nekim naznakama nije čak niti slavensko   ali su u poslednjih 217 godina danas uspešno asimilirani u Srbe, koji ispovedaju pravoslavnu veru i slave kao svog sveca zaštitnika sv.vlm.Georgija - Đurđevdan ( 6 maj ). U potrazi za njihovim tragom u prošlost uspeo sam pribaviti još nekoliko interesantnih informacija, koji razotkrivaju njihovo dalje poreklo. Svi ovdašnji Sekulići vode poreklo od Pavla – Pape Sekulića, koji se sa pet kuća Sekulića doselio na potezu sela Stošće južno od obale Kolubare, jugoistočno od Majdana tzv. „Jerinog grada“. Niko ne zna sa pouzdanjem, kada su ovi Sekulići odlučili da pređu Kolubaru i nasele se u podnožju bregova nekih 800 m dalje sa druge strane reke. Papa Sekulić je po predanju navodno poživeo tačno 100 godina. Dakle, rodio se 1800. i umro je 1900 godine.  Neki od meštana veruju da se njegovo doseljenje u ovaj kraj vezuje za vreme bune protiv Turaka te uspostavu „Kočine Krajine“. Austrija je 9 februara 1788. objavila rat Turskoj, te je zahvaljujući brzom prodoru austro - srpskih frajkora iz Banata i odredima redovne austrijske vojske, zaposela severni deo Srbije od Beograda do ispod Kruševca i Aleksinca na jugu, te od zapadne obale Drine do obale Dunava na istoku. Bila je to teritorija delimično oslobođenog „beogradskog pašaluka“ koja je sada bila pod vlašću austrijske vojske od 1788 do 1789.godine. Ako se predanje o Papi Sekuliću uzima za verodostojno, onda se on u to vreme još nije rodio. Ukoliko bi pretpostavili da je otac Pape Sekulića mogao imati 25 godina kada je dobio sina, znači da se mogao roditi oko 1775 godine, što znači da je u vreme austrijske uprave Papin otac imao svega oko 13 godina. Ukoliko bi pokušali da potvrdimo ovo nejasno predanje, onda se doseljenje Sekulića nije dogodilo pod Pavlom Papom  u vreme Kočine Krajine. Ukoliko je takve seobe bilo, onda se ona mogla dogoditi jedino za vreme života njegovog dede. Ne treba smetnuti s uma ni mogućnost da se Papin deda takođe možda zvao Pavle, te bi vezivanje seobe Sekulića za period Kočine krajine u tom slučaju moglo biti opravdano. Sledeći međutim neka druga istorijska dešavanja na ovom prostoru, ali i materijalni dokaz u vidu sačuvanog nadgrobnog spomenika, dolazak Pavla Pape Sekulića bi se pre mogao vezati za period nakon završetka drugog srpskog ustanka pod Milošem Obrenovićem te uspostavom autonomne kneževine Srbije 1833. U to vreme je po nekim pokazateljim Pavle Papa Sekulić mogao već imati 33 godine.

Drugi ustanak je zvanično započeo 23 aprila 1815 i u to vreme je Pavle – Papa Sekulić imao oko 15 godina. Posle srpske pobede na bojnom polju te veštoj diplomatskoj aktivnosti srpskih prvaka, ruska pobeda nad Turcima je dovela do potpisivanja Jedrenskog mira 1828, čime je ujedno rešeno i srpsko pitanje. Oba sultanova pisma – hatišerifa iz 1820 i 1823. su potvrdili samoupravna prava kneževine Srbije, koja je nominalno još uvek bila deo Otomanskog carstva ali su teror, pljačka i ubijanja od strane Turaka sada bili stvar prošlosti. Ove prilike su pogodovale reformama u poništavanju turskog feudalnog sistema te značajnom prilivu novih doseljenika, koji su stizali sa teritorija koje su ostale još uvek pod turskom vlašću. Povlačenjem austrijske vojske iz ovih delova severne Srbije 1789 godine, pokrenut je značajni talas migracija srpskog stanovništva prema severu u današnju Vojvodinu iz straha od turskih represija. Oblast severne Srbije je bila znatno ispražnjena te su Karadjordjevim zalaganjem pokrenuti selidbeni procesi srpskih doseljenika u ispražnjene oblasti ovog dela Srbije. Za etnološki sastav stanovništva severne Srbije, bila su značajna doseljavanja od prvih desetina 18 st. do druge polovine 19 st. Prateći moguću putanju ove grane Sekulića, njihovo doseljavanje se poklapa sa sveopštim prilikama seoba u drugoj polovini 19 st. Posle 1804. u Šumadijsku Kolubaru se doseljavaju stanovnici Dinarske struje iz okoline Sjenice, Novog Pazara, sa Lima, Tare i Bosanskog Podrinja. Doseljenici su u oblastima Kolubare i Valjevske Podgorine, činili preko 93% od ukupnog stanovništva, od kojih je najveći deo pristigao tokom druge polovine 19 st.  Po svim pokazateljima, nije isključeno da su se Sekulići pod Pavlom – Papom doselili upravo u ovom periodu.
Predanje o doseljenju Pape Sekulića na južnoj strani Kolubare u selo Stošće se poklapa i sa ovom kartom porekla stanovništva. Pet kuća Sekulića je bilo podignuto među drugim naseljenicima, ali su se Sekulići svi zajedno iz nepoznatog razloga kasnije preselili na drugu stranu reke i zauzeli prostor na kome se i danas posle više od 200 godina nalaze njihovi posedi. U nedostatku materijalnih dokaza, primoran sam da sledim opet predanje po kome su navodno Sekulići  u dolasku na ovo područje stigli u društvu familije Dimitrijević, sa kojima su i danas u tesnim rođačkim i prijateljskim vezama. Turci su ove dve familije nazivali "Pačarizima" zbog čega neki i danas smatraju da se radi o pogrdnom imenu. Iako je ovaj pojam stigao sa Turcima, on je izvorno persijskog porekla. Pačar, m.rod ima više značenja od kojih su: Šteta, kvar, nevolja, te je Pačariz onaj koji nanosi štetu, nevolju. Možda se koren ovog naziva može dovesti u vezu sa italijanskim prezimenom Pessaresi, koje u osnovi ima pojmove kao što su "Pazza" - Paca = lud ili "Pacca" - Pača = šamar? Ono što je međutim jasno jeste da je Pačariz naziv persijsko – tursko -  albanskog odnosno u izvedenoj varijanti latinskog - italijanskog porekla ( Pessaresi ) i da to prezime i danas postoji na Kosovu i u Albaniji. Familije Pačariza i danas postoje sa tom razlikom što se bez obzira na zajedničko ime dele na: Srbe, Albance i Bošnjake. Primetno je međutim da se prezime Paćariz zadržalo među muslimanskim stanovništvom o čemu svedoče i podaci o nosiocima ovog prezimena poput Ibrahima Biočag Pačariza (1852 – 1922) rođenog u selu Bioča, Donji Bihor u opštini Bijelo Polje odakle potiče ova grana Sekulića. Dokaza o krvnoj srodnosti između muslimanskih Pačariza i kršćanskih Sekulića – Pačariza iz Bioče nema. Upitno je ipak njihovo zajedničko ime, koje može donekle ukazati na moguće plemenske veze, koje su raskidane tokom poturčenja dela ovdašnjeg stanovništva. Poturčeni nosioci ovog prezimena su po nekim izvorima navodno bili Hodžići, što je opet islamizirani oblik prezimena kojeg danas nose i muslimani i kršćani.